Na ons avontuur in Weimar is al snel een liedje ontstaan op ‘Ginkgo Biloba’, een gedicht dat Goethe schreef over deze prachtige, krachtige boom – die zo oud kan worden. Waarom dit lied? Naast dat wij zelf van deze boom houden, met zijn mooie dubbele blaadjes en aparte vorm, is onze moeder er ook erg dol op. Nu ze deze niet meer in eigen tuin heeft staan, leek het ons mooi om haar voor haar verjaardag met een liedje te verrassen – en straks ook met een nieuw boompje. Hier volgt dit klassiek getinte lied, met het gedicht eronder en een foto van de enorme boom (met Daphne ernaast).

GINKGO BILOBA

Dieses Baums Blatt, der von Osten.
Meinen Garten anvertraut,
Gibt geheimen Sinn zu kosten,
Wie ‘s den Wissenden erbaut.

Ist es Ein lebendig Wesen.
Das sich in sich selbst getrennt?
Sinds es zwei, die sich erlesen,
Dass man sie als Eines kennt?

Solche Frage zu erwiedern.
Fand Ich wohl den rechten Sinn;
Fühlst Du nicht an meinen Liedern,
Dass ich Eins und doppelt bin?